Schetsen, deel 9

VERDERE SPROOKJES- VAN-DIEREN.    83

d’r rug, klauwde zich vast in de deur, rukte en beet. De deur bleef dicht, dreunde met zwakke klepperslagjes door ’t huis.

De zwarte, stil op een balk, het lichaam als een donzen prop, keek door ’t raampje, ’t looden raampje met z’n vier kleine ruitjes. Ze wachtte geduldig. Ze wachtte op ’t meisje dat ’s morgens melk bracht. Maar ’t leege huis gaf geen levensgeluiden, geen kraken van ’n trap, geen scharnieren van ’n deur, geen kinderlach.

Toen sliepen ze in, opnieuw, den heelen dag, den heelen nacht en werden ’s morgens weer wakker.

Krijschend-schreeuwend als ’n door ziekte gemarteld kind, lang-hevig gillend, sprong de grijze van de balken naar ’t zonlichtend raampje en van 't raampje naar de deur. Ze rukte en schudde ’t hout, klemde haar nagels ’r in, kermde, gilde, krijschte, luisterde, ’t Huis echoode.

Doch de zwarte, gelaten, zonder drift, zonder woest wringen — mauwde, mauwde dof-smartlijk in donkere klaging, starend naar ’t bundeltje licht, dat als een koker verwijdde tot aan het dak. Ze bewoog nauwlijks den kop, mauwde.

Toen werd de grijze wild en verwoed, klom langs de spinten en sprong en viel en rende en blies en knauwde van ’t hout en ramde den kop tegen de kalkige muren. Haar krijschend geschreeuw klonk als ’n rauw en bezeten gegil.

De zwarte zat stil, dof-pijnlijk mauwend.

Toen toch ten leste sliepen ze weer in den verderen dag, den nacht en werden ’s morgens weer wakker.

Het moet héél lang hebben geduurd.

De nieuwe bewoner vond ze dood — allebei in ’n hoek, bij elkaar gekropen, mager en slap.

’t Gróóte strakwit papier had ’t gedaan.