Schetsen, deel 9

82    VERDERE SPROOKJES- VAN-DIEREN,

ruiten op dien wel zoeten Een-Meidag en de zon bescheen hun gelaten, die leken perkament en doorrimpeld. Den ganschen dag bleef het stil in het huisje. Zelfs de kinderen zwegen, angstig kijkend van vader naar moeder. Alleen de katten mauwden. Die hadden honger en werden vergeten door ’t gróóte strak wit papier. Tegen den avond echter klonk vreemd gerucht door het huis. Uit de opene deur droegen de man èn de vrouw èn de kindren stoelen en tafels en matrassen en pannen en potten. En alles laadden ze op ’n kar. En trokken naar een ander dorp, toen de nacht de straten te schuil lei. En in den borstzak van den man stak het platgevouwen groote strakwit papier dat hen plot-ling dee vluchten — vèr weg.

Op den zolder bleven de katten. Die waren vergeten in den angst voor het groote strakwit papier.

De eene was een grijze met helgroene oogen en een dikken pluimstaart — de ander een zwarte met helgroene oogen en een witten veeg over den kop.

Ze sliepen toen de menschen smeten de buitendeur dicht.

Ze werden wakker op den zolder, toen de menschen al lang in het andere dorp waren aangekomen.

De grijze mauwde, de zwarte mauwde.

De grijze sloeg ’r nagels in ’t hout van de zolder-deur, krabde, klaagde. De deur zat in ’t slot.

De zwarte kroop langs ’n balk, bekraste ’t raampje, keek naar ’n musschenpaar dat te nestelen begon, nou ’t Mei werd, keek naar de dakgoot, mauwde, klaagde.

Het mauwen klonk hol en echoënd door 't ledige huis.

Toen sliepen ze in, den heelen dag, den heelen nacht, en werden ’s morgens weer wakker.

De oogen van de grijze stonden fel-groen, groen dat te spetten leek van uit de vacht. Ze kromde