Schetsen, deel 9

72    VREDES-KOFFIE.

En juist, terwijl een versche daverslag poes van de tafel dee springen en ’t snijkoekje zacht op ’t schoteltje veerde, zagen ze mekaar voor ’t eerst na maanden, lange maanden, in de tamme oogen.

„Wel zoo — is ü daar juffrouw,” zei Weduwe Kolk, blij dat ze V eigen geluid hoorde.

„Ja, ’k dacht zoo,” zei juffrouw De Ruiter, niets denkend.

„’t Is vuil weer,” zei een-hoog.

„Zeldzaam,” zei twee-hoog.

Ze glimlacherden mekaar toe, geruster nou ze samen waren in ’t kamertje, waarboven de Donder z’n brullingen schreeuwde.

„Ga u niet zitte?"

„Ja, dat ken ’k wel.*

„En drinkt-u *n kommetje mee?*

„As *k niet ontrief."

„Wel nee, hoe zou u ontrieve?"...

’t Bevend tuitje siepte koffiedik en ’n zwart stroo-perig straaltje pruttelde ’t kommetje in, belicht door ’t grijnzend bliksem-gesater.

En in juffrouw De Ruiter’s leege maag, de maag die van zenuw-kropping geen varkenskluifie had kunnen hebben, zakte ’t eerste slokje.

„Mau," zei poes op tafel wippend en z’n staart langs de mouw der visitie schurkend.

15 Juli ’02.