Schetsen, deel 9

70    VREDES-KOFFIE.

rukjes en weèr school ze bij de goudvisschenkom, zoo vèr mogelijk van den schoorsteen. Want als’t kwam, kwam ⁹t daar.

Om ’r lichte-kamertje, ’t zonderling wandenka-mertje met ’t verschoten tulpen-behang, de portretjes, ’t rood-en-zwart-streepjes-kleed, de matten stoelen, ’t blank-glimmend kastje en ’t propere kacheltje — schokten de zwarte wolkgevaarten hun rauwe dreunslagen.

Een-hoog in de alkoof, biddend bij ’r g 1 i m m e n d e kamerdingen, schokkend bij elke donderbersting, wieglend ’r gekromd rugje in ’t donker, zat weduwe Kolk.

Twee-hoog achter de goudvisschenkom, benepen starend in ’t pieterend lampevlammetje, ’r aardappel-kliekje en V kluifje tot gare brei latende worden — zat juffrouw De Ruiter.

En anders was ’r niemand in ’t huis, behalve de poes.

En boven ’t dak met z’n grijs-zwarte pannen, rammeiden de grimmige donderkolossen, mekander met sidderende bliksems besmijtend, mekaar gapende happen uit de lijven vretend.

In de wolken was *t ruzie — in de kamertjes wrok.

Toen, bij een knersende kraking en ’n holbol-drende dreuning, zóó geweldig dat in de donkre alkoof ’n leege hoededoos van Koosie afviel en in ’t lichte-kamertje, boven, de portretjes tegen ’t behang klukten, stond juffrouw De Ruiter op, liep nerveus heen en weer, ’n heesche kropping in ’r keel. Bij zulk beestenweer kon ze mogelijk ’n praatje gaan maken. Maar dan vlamde paarser dan ’t Licht buiten, de veete in ’r op. Zij was niet begonnen. Zij had récht de blommen op de rekjes te begieten als de zon onder was — zij had geen burengerucht geschopt dat de politie ’r an te pas was gekommen....

Eén-hoog, gejaagd door dezelfde hitsende angsten, had weduwe Kolk de hoededoos opgeraapt. Nou,