Schetsen, deel 9

VREDES-KO FF IE.    69

bevende kamertjesrust-verstoring is. Met de dikke vingertoppen bewreef juffrouw De Ruiter ’r bollend kinnetje en zwaar-gelijkmatig van ideeën-groei als ’t vieze mènsch benee, droeg ze de gevaarlijke voorwerpen naar de alkoof — ’t huis had enkel kamers en alkoven èn op de gangen donkere hokjes, mèt deuren mèt hartvormige kijkgaten —, d’r naaimachine, d’r koperdekselige komfoor, d’r tang en pook, d’r vork en mes, d’r breikous met de verraderlijke breinaalden. Toen ging ze zitten, zoo vèr mooglijk achter de gordijnen, bij de goud-visschenkom, keek met spartlende oogleden naar de goudvisschen die in ’t waaiend, blauw-schuierend licht, beweegloos koperglansden. As nou drie-hoog, gut zulke knappe, fatsoenlijke menschen waren thuis geweest, zou ze boven ’n praatje gemaakt hebben, nou zat ze opgesloten en gód wist hoe benauwd ze was as ’t onweerde. Las je niet telkes van menschen die doodgeslagen werden, van de weerlicht die de schoorsteen in kwam en de raarste bokkesprongen maakte? Was laatst niet ’n vlaggestok van Putters op-den-hoek as ’n lucifer geknapt? Hè! Wat ’n slag! De goudvisschenkom trilde ’r van — ’t blikken dekseltje boven ’r aardappelkliekje en ’t versche kluifje klepte tegen ’t emaille-pannetje alsof iemand gekoekeloerd had. Juffrouw De Ruiter’s lijfje schokte. As ze de lamp opstak en de gordijnen dicht dee, zag ze tenminste niks, wist ze niet wanneer de slag kommen most. Ja, ze zou ’r lampie maar opsteken. Voorzichtig loopend, als in vreeze iets te beschadigen, streek ze ’n lucifertje, lichtte het glas. Haast liet ze ’t vallen bij ’n bijtenden bliksemflits en ’n krakend-knersenden slag met woeste nagrommelingen. Maar ’r gebeurde niks en ’t vlammetje knepperde in de kous — de onderhouen kous, zooals zij alles van ’r huishouentje onderhield. De gordijnen zakten met