Schetsen, deel 9

68    VREDES-K0FF1E.

— Niet zoo naast ’t schoteltje morsen, poesie"...

Poes dronk. Anders zei-die nog wel mau, maar geen gruwlijk licht was na de musch in staat z*n genot van gekookte melk met ’n velletje te bederven.

„’t Onweert, poesie,” zei de juffrouw penibel.

Hij, klaar met z’n lekkers, belikte z’n neus, z’n snuit, z’n baard, wreef met z’n poot de onreinheden weg.

Weduwe Kolk, schuw, met ’n zachjes krauwende hoofdpijn en handjes die tintelden van onrust, nam ’n stoel, sleepte-die naar de alkoof en de alkoofdeuren achter zich sluitend, begon ze in ’t schemerduister te bidden, te bidden met hersens die énkel de alkoof-zwevingen zagen, ’t beddegebuil, ’t geglans van den zondagsch-nikkelen theepot onder de beddeplank en de hoededoozen van Koosie....

Twée-hoog had juffrouw De Ruiter ’t eene raam met ’n smak dichtgesmeten. Op ’t kacheltje stond ’r geëmailleerd pannetje met de opgestoofde aardappelen en ’t varkenskluifie te smoren. Vandaag, na ’r boodschappen at ze later. Op de tafel had ze ’n servetje gespreid — lange jaren as ze op de Grachten gediend had, wist ze hóé ’t hoorde — vork en mes netjes naast ’t bord gezet en ’n slaatje angemaakt in ’t gebloemd schaaltje, dat ze nog van ’r laatste mevrouw had. En nou net op ’t eigeste oogenblik dat ze ’t varkenskluifie uit ’t aardappelen-papje wou prikken, vlamde ’t achter 'r kraakheldere ruitjes, alsof iemand in ’t donker z’n sigaar opstak. Ook juffrouw De Ruiter zei: „Jezis!” en asof ze ’t van ’r vijandin, van 't serpent benejen had afgekeken, klikte ze 't blikken dekseltje op de geëmailleerde pan, smeet ’t raam dicht en taxeerde met dèzèlfde schrikoogen, het door auteurs zoo dikwerf met schooner zin-bouw beschreven zwerk, dat evenwel voor kamertjesjuffrouwen een ding van gruwel, een