Schetsen, deel 9

VREDES-KOFFIE.    6 7

op tafelzeil spette en nou voor d’r zelf ’n kommetje wou inschenken, spande ’r armen van angst. Onweer. Onweer en niemand thuis, De koffiepot ketste terug op ’t petroliestel en bedrukt slofte ze op ’t raam toe, bukte, tuurde tusschen de gor-dijnballetjes, keek naar den hemel, die grauw en kwaadaardig over de geveltjes lei en ’r oogen sluitend bij een nieuwe, rake licht-wappering, zei ze uit *t diepste harer ziele: „Jezis!” Den heelen middag had ze ’t voelen kómen, was ze onrustig geweest. An Koosie, d’r dochter, had ze nog een parapluie opgedrongen. Koosie zei: „’t blijft droog moeder.” — »Om wat wil je niet,” had zij gezeid en nou kwam ’t uit en wat ’n vuile lucht. Angstig-jes, met zure stuipen as de kamer in ’t bleek gevlam opschimde, zocht ze wat blinkend was. De schaar die op ’t kozijn lei, werd in ’n wip in de naaidoos onder de klosjes en knoopen verstopt — ’t mes naast ’t snijkoekje borg ze in de kast — den zon-dagsch-nikkelen theepot die op ’t kastje te pronk stond, zette ze in de alkoof onder ’t bed en over de vogelkooi, met z’n koper traliewerk, hing ze ’n wollen omslagdoekje. Bij onweer most je geen glimmende dingen ópen laten — dat trok an — daar was ’t weerlicht fél op — daar kwamme de meeste ongelukke en brande van.... Nu nog de deur op ’n kier zettend, dacht ze ’r over of ze bij Bemmel, van benee, zou anbellen, maar ze had ze allemaal zien uitgaan — nee, ’r was geen sterveling in ’t hééle huis thuis, behalve ’t béést van twee-hoog, dat ze hoorde loopen, ’t béést dat ze eiken avond verwenschte as ze ’r blommen water gaf. Weduwe Kolk begon van narigheid — bom, ’t dreunde al over de daken — met poes die rustig melk slobberde, te praten.

„Smaakt ’t poesie? — Nou, öf ’t ’m smaakt. —