Schetsen, deel 9

ACHTER DE SCHUTTING.    61

tuintje, netjes pantoffel-slippend om de kiezeltjes binnen de perken der grasbanden te houden. Met stevige zuig-smakjes spoot hij den rook uit z’n pijp tegen ’n plantje, achter de schutting, keek aandachtig of zè vielen. En in die ernstige strijd-der-soorten-bezigheid stoorde ik hem, toen ’k m’n kipjes eten kwam brengen.

Althans hij zeide goedenmorgen.

Voorzichtig stappend over z’n grasbandje, stutte hij de ellebogen op ons gezamenlijk schuttinkje, blies ’n wolkje bruin-blauwe rook in mijn tuintje, begaf zich in één woord in de houding die men pijprookend pleegt aan te nemen wanneer men van tuintje tot tuintje een ochtend-burengesprekje wil aanknoopen. Ik liet mij knoopen, daar hij zulk een gezellig ouderwetsch manneke was èn ’k den tijd had èn ’n goeden buur geenszins versmaad.

„Meneer,” begon hij, de onfrissche introductie van goed of kwaad weer vermijdend: „heb u de ochtendkrant al gelezen?”

„Ja, meneer,* antwoordde ik, leunend tegen óns schuttinkje.

„En is *r?”, vroeg-ie ’n weinig somber: „niéuws van de Boeren?”

„Nee,” zeide ik, bang voor 'n onderwerp waarover ik geen voldoenden ideeënvoorraad bezat, na ’n reeks koffiehuisgesprekken over deugd eener- en slechtheid anderzijds: „nee — ’t is en ’t blijft mis”.

„Nou meneer,” zei hij heftig over het schuttinkje: „zeg u dat niet. Ik zou nog wel wat willen verwedden dat ze ’t winnen”.

De rook spiraalde om z’n mageren neus. Driftig lichtte hij het pijpedopje, stiet met z’n mageren wijsvinger de tabak vaster in den pijpekop.

„Hoe zoo?”, vroeg ik in de hoe-zoo-stemming om hoe zoo te zeggen.