Schetsen, deel 9

6o    ACHTER DE SCHUTTING,.

Bijgevolg sprak ik van het tuin^, de grind-paad/kr, het kippenrennen van mijn buurman en zoo ik in het verder deel dezer historie, die geen historie is, mij op meer dan slordige wijze ga bedienen van achtervoegsels als je, etje, kyn, ke, el_% elijn, ing etc., geschiedt zulks niet om mijn waar-digen ex-buurman in uwe oogen te declineeren, noch om mijzelf te vergrooten (ook ik verheug mij in een plaatsje met twee verschrikte boompjes, waaronder ik daaglijks mijn wandelingetjes van de schutting naar de deur en werom volbreng — ook ik heb grindpaadjes en één rozestruikje, vier kippetjes en ’n haan) — nee, hatelijke of ijdele snoodheden verleerde ik sinds lang: maar in de sfeer onzer goedige beneden- en bovenwoninkjes, met bleeke veranda’s, schoongekamde tuintjes, keffende hondjes, bladluis-zoekende buurvrouwtjes, katers mitsgaders katten die over schuttinkjes pro-meneeren, blerrende kinderen, gedegenereerde vogels, die tusschen huizenwanden blieven te tsilpen, piano-gepiengel van rechts-beneden en links-boven, ge-sprekjes-watel van óveral, nou ’t zullek lekker najaarsweertje is en ’t zonnetje ’r best doet om de schaai van den zomer in te halen — ziet u — in die liève, tamme vogelkooisfeer van lappies grond en verandaatjes, zou je waarlijk ridicuul van gebaar zijn, als je ’t wagen dorst je buurman in een décor te plaatsen van ’n tuin met grindpadèn, grasbandèn, struikèn, ’n kippenren, ’n pereboóm. ’t Zou niet klinken. Wij mogen hardop praten van den hol-landschen leeuw — in onze gedachten lispelt er een tje achter. We zijn zoo.

Mijn buurman — de grillige kronkeling van m’n aanloop vermeidt zich in haar terugkeer tot ’n uitgangspunt, dat bijna bedolven wierd onder bijkomstige beschouwingen — liep dan in zijn net