Schetsen, deel 9

BOL SCHANDAAL.    55

winkeltje tinkte de deur en ’n vrouw zwaar van heup, met haastig opgeknot haar, hobbelde ’t stoepie af. ’n Karreman op 't vrachie steenen voor ’t nieuwe huis van den notaris, zette z’n klomp tegen de bil van ’t lodderig paard, trok schrap de teugels, luisterde, langzaam-van-pruimkauw. De melkmeid, lollig van grijns om ’t skandaal, de hurrie, die de duiven op den gootrand van de school angstig dee trappelen, asof ze nog effetjes wouen wachten vóór vort te vliegen, de melkmeid grinnekte dat ’r groote gele tanden ’r sproetengelaat doorspleten. En de jongens die straks om den hoek waren gehold, schuchterden nou ook aan, zachtjes de klompen schuiflend voor mééster....

Van Schie, den kop met ’t rooie haar heftig van schok, dreigde nu stomp met z’n vuist.

„Mot ik jóu zeggen wat ’n knoebel is!”, schreeuw-de-die den arm naar de overzij zwaaiend: „’n bovenmeester die niet weet wat ’n knoebel is! ’n Bovenmeester die de kinderen leert om knoebel op de kozijnen te schrijven! Je zei d’r van hooren! Je zei ’t weten ! Jij mot de kinderen geen knoebel leeren! *

De bovenmeester werd bleek-van-kwaadheid. Daar kwam-die op niks verdacht ’n luchie scheppen voor-ie zich in school opsloot en daar viel ’m de nurksche ouwe vent met ’n herrie op ’t lijf, waarvoor het halve dorp uitliep.

„As ze dan zéggen datje ’n knoebel ben,” zei-die scherp: „dan zullen ze gelijk hebben hoor! Goeien morgen knoebel!”

Weg was-ie de school in, toe flapte de deur.

„Heb-ie ’t gehoord?”, schorde Van Schie: „heb-ie ’t gehoord? ’k Neem je voor getuigen. Kijk me pas geverfd kozijn is! Da’s al de dèrde maal van af gister. Dat leert-ie de kinderen, ’k Geef ’t an. ’k Mot weten of ’k ’n knoebel ben!”