Schetsen, deel 9

BOL SCHANDAAL.    51

hemel dat door ’t bovenruitje proestte en gegiegel van licht op de rooie steenen schudde.

„Morrege,” zei-die toen den dag tegen, en z’n gekerfde knokelhand hield de kan over de onderdeur.

Verroest! ’t Was de melkmeid niet. D’r sting geen sterveling.

Wel vroolijkte om den hoek lach van schuilende jongens.

Driftig schoot-ie naar buiten, driftig zochten z’n oogen ’t kozijn. En ’t stond ’r. Nou al voor de dérde maal hadden ze met hortende kinderletters op ’t pas geverfd hout geschreven: dit is die KNOEBEL.

De heele week, met ’t aankomend voorjaar, was-ie an ’t verven geweest. Eerst binnen, de aanrecht, de binnenkozijnen, de waschtobbe, de puts — en omdat-ie nog blauwe verf over had en blauw bij blauw netjes-onderhouen sting — al hóórde ’t dan niet! — de plank voor de bedstee. ’t Was ’n gezicht om van te smullen, zoo kraak as-die ’t had opgeknapt. Wie d’r kwam zag ’t blauwe aanrechie, de blauwe kozijntjes, de blauwe tobbe, de blauwe puts, de blauwe bedsteeplank. Ze keken d’r jaloersch van. Toen, net met ’t droge weer, had-ie ’t puitje onder handen genomen. As-ie klaar was met z’n huis-houen, ’t kacheltje brandde, ’t pijpie gestopt was, de school vol was geloopen — as door de matte ruiten van ’t schoolgebouw ’t helderstijgend ochtend-gezang, als ’n trillende jeugdgurgel floot — as-ie wist dat-ie drie uur rustig den tijd had, kwam-ie naar buiten op z’n tapijten sloffen en streek ’t schuttinkje. Klodder naast klodder streek-ie glad, niet-gehaast, geen droppie morsend, geen spatje spillend, ’t Pijpje piekte in ’t rooie gerul van den baard, sputterwalmpjes ploffend, tot de natte tabak geen fut meer had. Dan zoog-ie toch, mummend en lur