Schetsen, deel 9

Net had-ie ’n scheutje petrolie op ’t turfie gesie-peld en de spaanders gestouwd, toen de deur haastig beklopt wier.

„Ja — ja, ’k kom,” zei-die ’t kachelgat in. Eerst most ’t vuurtje an. ’t Was knappies koud nog. ’t Leek wel vooijaar en an de struikies zag je waaratje ’t groen, maar ouwe menschen waren wijzer. Die liepen niet in de val. Die wisten dat vróég uit ’t nest geen lengte van leven had — die hadden meer groen zien verschalken door Maartsche dagen.

Z’n knokelvingers omspanden ’t lucifersvlammetje, dompten voorzichtig naar ’t turfie onder de spaanders. Smeuig grauwde de rook, gulpend z’n hand langs. Maar de wind sting op den schoorsteen of de schoorsteen was te koud. Door den aschbak en de kieren van ’t deurtje dropen de lijmige slieren, die taai bleven drijven, kringelend, klevend an ’t kacheltje, an de haren van z’n rooien baard, an z’n snor.

Knorrend van praat-gekauw, de verwreven rooie wenkbrauwen in fronsing tezaam, z’n kuchen onwillig verslikkend, slofte-die op ’t blauwe aanrechtje toe, nam de melkkan, spoelde’r lomp-schuddend na.

En terwijl-ie de klink van de deur lichtte, keek-ie slaaprig, dagschuw naar ’t kittig staal van den