Schetsen, deel 9

CURIEUZE DANS    49

den grond, ’r Mantel vloog los, omzwalpte lijf, glinstrend van gittend looverbeweeg.

*t Hoofd hing naar achter, als ’n volrijpe pioen op buigenden stengel.

Wilder en vlammend steeg de muziek, feller van slag klapte ’t castagnetten-geweld. Als gezwiept boog en tolde ’r lijf in den mantel, waaiden ’r haren. Als ’n smartgeul lei om ’r mond de lach, de lach van verrukking, de uitdagende lach met ’t tanden-geglans in ’t bloeien der lippen. En als in oppersten zwijmel ketsten heur oogen ’t aangulpend licht van hersen en bakken, ’t krijtlicht van reflectors, zoeklicht boven, dat ’r volgde, dat ⁹t gegrepen hield in z’n witten, spettenden cirkel van licht.

’t Dee niet.

De menschen zagen ’r fameuzen neus, ’r hoekige schouders, ’r lompe mansvoeten.

Van ’n spaansche danseres heb je jeugd te verlangen èn weelde èn oogen-gesater èn passie.

Weer zwak was ’t applaus.

Dat ze niet hoorde.

Bij de tweede staande hers was ze flauw gevallen, óp van de pijn die 'r hersens in brand zette.

Het was ’n driehoekige splinter — géén glas — zei de dokter.

14 Mrt. ’03.

Schetsen Falkland, IX.