Schetsen, deel 9

48    CURIEUZE    DANS.

En met ruw-goedig probeeren poogden z'n dikke vingers ’t oog te bereiken dat kermend achter de schreeuwende oogleden vluchtte.

Daar het schelletje klonk voor de gezusters Dubois, begon ze toch haar curieuzen dans, curieus om den splinter.

Met ’n gracieuzen zet stoof ze ’t tooneel op, ’t Moulin-rouge-gecancaneer met maat-slaande beenen en rokkengeschuim de zaal indaverend. Haar heupen wiegden in dronken cadans — haar kuiten zwiepten de kant-klutsing uit.

Lachend besprong ze de zaal, de hoofden, de rookslieren, de kijkende oogen. Ze vulde ’t tooneel met ’r cancans, V driest-mondaine gebaren, stuipend de rokken in 'n toet, ze uitspreidend en plassend.

Op ’t gedraaf der muziek, week ze en gierde en tipte de lucht in. Toen met een laatst bezeten gedwarrel, tolde ze weg. Zwak gromde ’t applaus.

Achter de coulisse wrong ze even de hand voor ’t oog, gèk van de pijn, gek van ⁹t bijten dat ’r hoofd doorknerste, ’r Tanden klemden tezaam, woest van greep.

Toen, huilend, heesch-hijgend, trok ze den draad weg, den draad die ’t Moulin-rouge-kostuum hield geregen, ’r blonde pruik smakte ze vort en nog voor ’t ritournel z’n castagnetten-klank had geëindigd, liep ze aan op ’r teenspitsen, dalend en rijzend en zwaaiend, den Toréadormantel om ’t lichaam gesmijd, ’t hoofd met ’t Spaansch-zwart gegolf in stootend geruk, trotsch als ’n Spaansche, sensueel als ’n Spaansche, met lippengelach en heupengevlei.

Vroolijk en hard van geraas klepten de castagnetten, knetterend als spaanders in vuur.

En ’r voeten — de gróóte — spitsten coquet als dartiende priemen, bepuntend den grond, bekussend