Schetsen, deel 9

CURIEUZE DANS.    47

kleedkamer, de vingers voor ’t gloeiend-bijtend oog.

Het Tyroler quartet dat met haar kleedde — ’r was plaats voor zes in ’t pijpelaadje, zat om ’t kacheltje. „Wat is ’r ?” vroeg de lange blonde die ’r tasten zag. „’r Is iets in m’n oog gesprongen,” zei ze voor den spiegel, pijnlijk probeerend de oogleden te openen, die als klauwen wrongen om ’t ingewaaid vuil. „Weg met je hand,” zei de lange blonde: „laat

mij maar kijken”____

Voorzichtig trok ze ’t benedenlid neer, zag ’t zwemmend oogwit, ’t rood-aderig binnenvleesch. „O! O! Niet zoo trekken!”, klaagde de leelijke

Dubois: „O! ’r zit ’n stukkie glas in!”____

Bij de gasvlam schoven de hoofden bijeen, angstig meevoelend de pijn die ’t oog dee krimpen.

*Niet wrijven! Niet wrijven! Dummes Mädel!”, waarschuwde de oudste Tyroler: „beneje is niks te zien — dan zit boven! ”

’r Dunne, wit-naaglige vingers leien de wimpers om, schuw pogend ’t bovenooglid te keeren — een oogenblik puilde het tranende, angstige oogwit in ’t roodige vleesch, toen kromp het oog heftig dicht. „Tc Heb ’t gezièn,” zei de Tyroolsche.

„O! O! ’t steekt me oog kapot, kapot,” gilde ’t meisje, de handekom er op drukkend.

Langs de deuropening, zuigend op ’n fijngekauwd eindje sigaar, kwam de komiek.

„Guten abend,” zei-die op z’n duitsch; „wer macht hier so ein radau?”

„Dubois het wat in V oog,” zei de lange blonde. De komiek lei z’n sigaar-kauwsel neer, doopte ’n handdoekpunt in de waschkom. Dat had-ie wel meer bij de hand gehad. Stil blijven zitten. Niet verroeren. Naar boven kijken. Of die ’t zag! Als ze niet bewoog kon-ie ’r bij met de handdoekpunt. Stil nou! ’t Was 'n blaadje tabak of ’n houtsplinter.