Schetsen, deel 9

46    CURIEUZE    DANS.

schouders, groote voeten. Ze danste uitstekend, kon ’r léélijkheid niet wegdansen.

De Dubois met ’t aardig gezichtje kon ’t evenmin.

De leelijke bedierf ’t.

’t Tooneel stond te dicht op de menschen.

Toch werden ze geëngageerd, omdat ze goedkoop waren. Den derden dag werd de aardige Dubois ziek. De directeur vloekte. Wat had-ie an ’t leelijkje? ’n Paskwil om ’r alleen te laten optreden! Ze had kans uitgefloten te worden door de stampvolle zaal. Nee: dan maar ’t contract resilieeren.

De leelijke Dubois huilde in ’t kantoortje. Ze stonden op straat. De zieke zuster kon in ’n dag of drie beter zijn. In geen weken hadden ze engagement gehad. De kamerhuur most voldaan worden. Of ze asjeblief alléén mocht. Ze zou dansen zóo as ze nog nóóit had gedanst. Voor de helft van ’t geld. Voor de helft tot ’r zuster weer mee kon.

Kribbig, verveeld, niet wetend hóé ’t nummer an te vullen, snauwde de directeur die tot over de ooren in de zórg, de geweldige zaken-zorg zat, ’r de kantoordeur uit. Ze mocht. Ze mocht voor de hèlft. Om ’r niet in den nood te laten.

Toen ze twéé nummers vróéger dan ze behoefde op te treden, tusschen de coulissen wachtte, ’n doekje om de bloote schouders voor den tocht, de voeten in elastisch-ontspannend bewegen, deeën de Darl-tons, de poote clowns, wat ze iederen avond deeën, wat iederen avond succes had: ze overcirkelden het tooneel met ’n razend-vlugge serie salto-mortales.

Het stof dampte tusschen de coulisses en bij een nieuwen schok prikte er plots iets in haar oog.

Snél wreef haar hand, pijnlijk knippend poogde ze weg te duwen wat hinderlijk stak. ’t Lukte niet. Toen liep ze zoo vlug als ze tasten kon naar de