Schetsen, deel 9

ZADOK³ S INVAL.    39

Tegen negen uur sliep Nero, vond Rachel ’t tijd om ’m naar vóór te brengen.

Zadok die niet gedut had — op Vrijdagavond niét gedut — zag wit om z’n neus, toen-ie knussig-sussend op den ketting toetrad.

„Nero — zoet zijn Nero — de baas komp je halen Nero — de baas gaat je uitlaten, Nero” ...

Het waren al-heesche klanken in z’n mond. De hond opgeschrikt in z’n slaap en zeer bewust de beenderen bewakend, die-die niet meer op had gekend — die Rachel niet had durven weghalen — de hond grimde positief kwaadaardig, keek met z’n groene boereschuur oogen naar de kuiten van den man, die z’n Meester was.

„Hij moest ’m ook met de lepel an tafel dreigen! Most je mijn vooruit zeggen!”, zei Rachel, angstig bij de schaal met de CuraQaosche amandelen.

„Wat klets jij toch!”, snauwde Zadok: „doe jij *t dan! Heb ’k ’m niet beenen gevoerd? Koescht Nero! Koescht!”

Weer gromde de hond en z’n poot viel zwaar op de kluiven.

„Zadok — d’r kommen ongelukken van,” waarschuwde moeder.

„’n Ander neemt ’n gewone hond,” smaalde Rachel diep-medelijdend: »hij mot ’n verscheurend dier — nou, dan gane we niet na bed.”

„Most-ie ook met geweld vóór de bedsteedeur!”, stoof Zadok driftig op.

„Hoor — tegen mijn zet-ie ’n groote bek op,” zei Rachel valsch: „en ’n hond durft-ie niet eens beet te pakken” ....

„Laat mijn is begaan,” zei moeder, sussend Cura-<;ausche amandelen naar ’t beest werpend: „Zie je dat-ie ze eet?”

Nog eens naderde Zadok den knop van de bedstee-