Schetsen, deel 9

38    ZADOK* S INVAL.

der: „hoe neemt men ook zoo’n óngewone hond!”

„Ongewoon! ongewoon!,” schreeuwde Zadok benéden het geluid van den hond: „ga je leggen!”, dreigde-die met z’n lepel.

De hond gromde, liet z’n tanden zien.

Rachel leunde in medelijdende verwijting achterover.

„Og!”, zei ze ’r hoofd enorm wiegend: „nou mot jij ’m nog drèigen. Nee, zoo ies heb ’k op de wereld nog nooit gezien — ’n hond dreigen die vreemd is. Da’s zeker om ’m te wennen. Gelijk heit moeder. Gelijk tot over ’t end van me jaren! Dat je ’n hond koopt, goed — maar dat is geen hond, dat is, dat is ’n wolf, dat is ’n verscheurend dier, dat is....”

Ze hield op. De hond nam ’t woord, blafte dat de lamp ’r van danste.

„Nee, daar wor ’k geregeld mesjogge van,” zei moeder, de handen als schelpen om ’r ooren slaand.

„Daar dan,” zei Zadok, ’t beest ’n afgekloven mergpijp toesmijtend.

Weer leunde Rachel, meelijdend-glimlachend achterover.

„Nee — wat zeit u me daarvan, moeder: ’n hond die geen beenen mag hebben — en asof ’k me geen ongeluk gewreven heb op ’t zeil. Zou je ’m dat been weer afnemen, ja of nee?”

Ze had ook iets minder romantisch kunnen verzoeken.

„Afnemen?”, zei Zadok: „nog voor geen duizend gulden! Neem jij ’m dat been af!”

Rachel lepelde weer.

Even was er de oude genoeglijke Vrijdag-avond-stilte, de gefingeerde stilte met ’t gekraak van de mergpijp.

Maar niemand wou ^Jn tweede bord. Met zenuw-kroppen — eet je niet.