Schetsen, deel 9

ZADOK* S INVAl.    37

»Wil je gelooven,* zei Zadok, blazend en slurpend: »dat zoo’n hond als Nero niet een maar tien inbrekers staat?*

Hij sprak met gemaakte, geforceerde verheugenis.

„Je ken met open deuren slapen en niet een zal z’n hand na de suikerbus uitsteken,” knikte moeder.

Zij sprak met onrustig bevestigen.

„’k Zal vannach teminste slapen,* zei Rachel, ’n kluifie in ’r hand.

Ze zeide het schuw, met eene bodemlooze blijmoedigheid.

In waarheid gaf de hond, de sterke, grove, naar de borden loerende hond, de hond met ’n vacht als ’n beer en ’n luchje als zwaar-muffend stroo — zekere gêne, zekere ontdaanheid, zekere evenwicht-van-prettigen- Vrijdagavond-verstoring. Als-ie hon-ger-zenuwachtig gaapte en de felle tanden uit ’t bloedrood des beks opstaken, stonden de lepels van Zadok, Rachel, moeder, Joopie stil, keken ze tot de kaken wederom klapten. Als-ie z’n vacht schudde dat de haarknokels rammelden, de ketting rinkelde, de lange ooren flapten, vaagde eene beduusdheid over de gelaten. Als-ie blafte om wat te krijgen stortte de soep in vier borden van vier trillende lepels. Het heele geweld-dier, ’t beest dat voor de verdediging in huis was gehaald, vloekte tegen den aard der kamer, den aard der menschen.

»Je mot ’m nou hébben,” zei Rachel 't eerst: „je ken d’r niet buiten met zooveel waarde in huis, maar as je mijn vraag — as je mijn eerlijk vraag

— gijn is ’r niet an” ....

„Hoeft ook geen gijn an te zijn,” ontkende Zadok, nerveus bij de gedachte, dat-ie ’m strakkies most overbrengen naar den winkel en hoe dat gaan zou

— „je houdt geen hond voor de gijn. Koesch Nero!”

„Me ooren splijten an me hoof,” klaagde moe