Schetsen, deel 9

36    ZADOK*    S    INVAL.

„In de winkel,” zei Rachel: „waar wou je ’m anders as in de winkel leggen?"

„Ja, ’k zal ’m daar in de winkel leggen," schrikte Zadok: „hoe ken ’k over en weer in de winkel loopen, bij ’n hond die me niet kent?"

„Nee — hij zou je in je pooten bijten zoolang die vreemd is," zei de boer.

„En je ken daar ’n hond laten anslaan as ’r volk komt," redeneerde Zadok, schuw kijkend naar Nero die als een goedig kalf was gaan liggen en ’n ontstoken plekje van z’n poot belikte.

„Hoe kèn men ’n hond in de achterkamer nemen ?", zei Rachel gemelijk, nou al kribbig om ’t ongemak : „hoe ken ’k bij ’t servies kommen en bij de kasten ? Hoe legt men *n hond in ⁹n kamer! Da’s nog nooit op de wereld gezien" ....

„Al ga je op je hoofd en je handen staan," drif-tigde Zadok: „hiér ken ’k *m niet hebben — da’s goed voor de nacht" ....

Ze hadden er nog een poos over gediscussieerd, ’t over en weer besproken — toen werd-ie zoolang an den knop van de bedsteedeur gelegd. Tegen den avond zou Zadok 'm vóór an ’n kram in ’t portaal vastsjorren, ’t Eerste uur was ’t mis, lei Nero an den ketting te rukken en z’n ouwen baas achterna te huilen, maar toen moeder die rillingen kreeg van hondegehuil ’m ’n pappie van brood en soep had klaargemaakt, werd-ie rustig, kronkelde als een groote prop ineen, sliep in van de vermoeienissen van den dag.

Eerst wakker werd-ie, toen Zadok gesloten had en ’t ouwe, gezellige Vrijdagavond-maal begon.

De lamp brandde, de soep dampte, de hond kwispelstaartend, hield den ketting gestrekt. Het was huiselijk, het was veilig.