Schetsen, deel 9

ZADOK’S INVAL.    35

lei z’n zware handen om den bek van ’t ruige, kwaadaardige dier, dat met z’n kop tot an de goud-weegschaal kwam. — Nero gromde alsof-die zou happen, trachtte zich los te worstelen, maar de man die ’m de baas was, trok de kaken vaneen, dat een lange rooie tong tusschen tanden als priemen en tangen zichtbaar werd.

„Hè,” zei moeder, met ’n aarzelenden glimlach, ’n glimlach van angstigheid en verbazing over zóóveel moed.

„Om angstig van te worden,” glimlachte mede Rachel, plotseling Zadok’s bedoeling begrijpend: „laat-ie u maar niet bijten.”

„Heb ’k gelijk of heb ’k geen gelijk,” zei Zadok — op ’n afstand.

Op de markt had-ie ’t ruige dier dat te lastig was voor de hondekar — telkens sprong-ie naar fietsrijders en al driemaal had-ie bedelaars gebeten, die op het erf van den boer waren gekomen — op de markt had-ie Nero voor twee gulden vijftig mèt ’t halsleer en den ketting tóé, gekocht. Meenemen durfde-die ’m niet. Want Nero gromde, liet z’n tanden kijken — en ’n verstandig man vertoont geen kunsten, heeft z’n kuiten lief.

„Nou mot je ’m,” lei de man uit, bout sprekend tot het angstig-lacherend klitje achter de toonbank: nou mot je ’m, wil je 'm goed an je wennen, de eerste dagen best voer geven, geen vet en geen harde beenen, maar rijst en brood en is wat stok-vischsnippers — en wil je dat-ie voor je door 't vuur gaat, dan mot je ’m ’n brokkie leverworst voeren. — Nee, hij zal je niet bijten, as je ’m niet dreigt. Maar de eerste dagen, zeg *k nog is, zou ’k 'm toch maar an de ketting houen. Dan loopt-ie niet weg en dan went-ie an je” . ...

„Waar mot-ie vastleggen?”, prakkizeerde Zadok.