Schetsen, deel 9

ZADOK* S INVAL.    33

„Zadok, ’k hoor wat pièpen,” had Rachel wel honderdmaal in de laatste maanden gezeid. Dan werd moeder van het fluister-praten wakker en maakte de stemming angstiger door *r schor vragen wat ’r was en Joopie, ’t eenig kind, bleek meissie van tien jaar met zwart kroes en zwarte oogen, bang geworden door de gesprekken bij dag, begon wel te huilen as vader ’n lucifer afstreek en met ’n siepelend eindje kaars de raampennen inspecteerde, ’t Was dan ook ’n onsekuur huis voor waarden — gelijkstraats — voor en achter enkel ruiten, niks as ruiten. Met wat zeep en ’n diamantje waren ze binnen. Je las van niks as van dat. An de overzij bouwden ze nog bij, stingen hoopen huizen leeg en wat ’r woonde was volk, nou ja, je wist zelf niet wat voor volk....

Na een bijster onrustigen nacht — in den tuin naastan had 'n hond uren angeslagen, was Zadok naar de markt gegaan. Toen-ie thuis kwam, Vrijdagmiddag, zei-die niks, ging-ie naar ’t kantoortje, neuriede.

„Wat heit-ie vandaag?,* zei Rachel, bezig ’t vet van de soep, op ’t stukkie lenden te gieten: „wat is ’m overkommen ?”

„Laat ’m zingen,” zei moeder, aardappelen jassend en pittend: „misschien ja heit-ie ’n goeien dag ...."

Zadok zat voor ’t horretje, ’t horretje met de witte reclame-letters, dampte dat de rook langs z’n pet droop. Boven z’n hoofd hingen pakken schoenen en laarzen, vogelkooien, ’n fiets en ’n partij klompen van een handelaar die in de zorg zat. Op zij, op de planken, builden saamgebonden kleeren, dekens, beddekussens en veerebedden. Op de toonbank glimmerde de weegschaal.

Zadok rookte, neuriede, ’t Was ongewoon.

Rachel hield ’t niet uit.

Schetsen Falkland. IX.