Schetsen, deel 9

18    GEVECHT,

strekte z’n klauwige, zwaar-beenige hand naar de machine-kamer, waar de drijfriem slap neerhing en ’t wiel knorrig bewoog, even opende de mond onder de ruwing van den snor — toen zei-die enkel: _w’k Vin ’m wel.* En die simpele woorden, maakten me bang — ik wist zelf niet waarom.

„’t Is ’n schooier — ’n kerel van niks,* zei de machinist dien middag: „as-die zoo doorgaat gaat-ie ’r uit. Dat denkt alleen maar an zuipen. Z’n molen, alles heit-ie ’r door gelapt. Om ’t uur zat-ie in z’n schuitje om jenever te halen. Toen is-die met turf en hout gaan venten en wéér alles verzuipen. Hoe meneer de vent heit kenne neme, begrijp ’k niet — ’n vent die vroeger door ’t raam van de machinekamer loerde dat je d’r ongerust van werd. Verdraaid de hond sloeg an, as-die ’m rook. As ’k ’m nog is snap met jenever, draat-ie ’r dadelijk uit.”

Blanes werd niet aan de deur gezet.

Want ’r gebeurde iets.

Op ’n Woensdag kwam ’k van ’t schaften in de machinekamer. Alles was an ’t werk. De machine had vollen stoom. De machinist moest boven zijn om z’n reparatie te doen. Ik trek me jas uit, hang ’m in ’t hok bij ’t poetskatoen en anderen voorraad. En gelijk klept de wind de deur achter me dicht. Nou dat was ’n komieke historie, want de deur had geen kruk van binnen. Die werd alleen buiten met ’n sleutel gesloten. Lachend schuif ’k ’n kist poetskatoen tegen de deur, klim er op, kijk door ’t glas boven de deur en klop. Blanes was achter me in $e machinekamer gekomen.

„Blanes! Doe is open!”, roep ik.

Toen mot ’k zoo bleek als ’n dooie geworden zijn — in de kamer gebeurde iets afschuwelijks, iets dat grappig leek in ’t begin — met ’n vaart luguber werd.