Schetsen, deel 9

GEVECHT.    17

scheppen, zonder dat ’k op de idee kwam dat hij ’t kon wezen. Z’n rug was gebogen, z’n groote klauwachtige handen leken zwaarder van been geworden — in z’n rooie haar dat in geen jaren geknipt was, piekten witte dotten — z’n snor als ’n borstel zoo grimmig, wroette om z’n lippen — z’n oogen stonden strak van drank. Nee, ’k zou ’m niet herkend hebben. Eerst toen de machinist ’m bij z’n naam riep en ’m ’n uitbrander gaf, zag ’k ’m ineens en in ’t middagschaftuur sprak ’k ’m aan. „Blanes, hoe kom jij zoo hier?”

Bot haalde hij z’n schouders op.

„Ben je de molen kwijt?”

’k Vroeg ’t plomp en brutaal, als kwajongen die geen weet van belabberdheden heeft. Blanes keek me, boterhammen-happend, aan als een grommende hond die gaat bijten.

„Wat mot jij?” —, snauwde-die.

„Of-ie de molen kwijt ben?” —, herhaalde ik. „Ja,” zei hij valsch: „en hou nóu maar je bek” .... Hij at en ik at. Het gesprek was afgeloopen. Maar ’n paar dagen later, toen ’t wit van z’n oogen rood zag en z’n handen beefden — hij had kolen van de stad gehaald en gedronken, zei ’k jongensvertrouwelijk:

„Blanes, we hebbe toch wel lol op de molen gehad, vroeger, as we boven krijgertje mochte spele.” „Zoo,” zei hij, dof-nadenkend en met gloeiende oogen de vierkant-stoffige schoenen bebroeiend. Z’n hoofd schuwde weg, alsof-ie ziek was.

En, gemeen-plagend, vuil als ’n gezonde jongen zijn kan, die ’n halfdronken, suffigen, ouwen vent voor zich ziet, vroeg ’k sarrend:

„Snuif-ie nog wel is, Blanes!”

Even logden z’n oogballen op, even zag ’k ’t minder-rood wit benee z’n groote pupillen — even

Schetsen Falkland. IX.    2