Schetsen, deel 9

ió    GEVECHT.

toch opgeruimd worden. En zoo won de stoom van den wind, dee de tijd met ’t rooie molenaartje wat-ie met miljoenen gedaan had, wat-ie met miljoenen zou doen, kapten de glimmende machines ’t machine-fiit uit de handen en ’t brood uit de monden.

Jaap bepeinsde even de ruiten der kamer, beplukte z’n baardje, vervolgde:

„ ... Eens nog als kind heb ’k Blanes gezien, ’n Zusje werd ’s nachts erg ziek. Vader was uit. Ik moest uit ’t bed om den dokter te halen. Dat was voor 'n jongen van acht geen baantje. Want ’k was bang en moest den weg langs de plas over, om in de stad te komen. En donker als ’t was! Jawel, halfwege klinkt op ’t water ’n geknor — denk *ns an: ’s nachts twee uur! — ’n geknor als van ’n varken dat gekeeld wordt — en ’n gespartel alsof ’r iemand an ’t zwemmen was. Ik an ’t loopen — maar vlak voor me stoot ’n schuit in de biezen. Dat was Blanes die van de herberg werom keerde. „Nacht Blanes,” zeg ’k blij, dat 't geen spook was. Toen nam-die kwaadaardig ⁹n roeispaan op en schreeuwde: „Vort! Vort of ’k sla je dood!” — De vent draait de gevangenis in met z’n zuipen, zei vader later.

Zoover bracht-ie ’t niet. ’k Ontmoette ’m nog dikwijls en ’k was ’r bij toen-ie stierf, ’t Loopt mal in ’t leven, maller dan jullie schrijvers 't in je malste bui kunnen denken. Na de school kwam 'k zelf als leerling op de fabriek, als leerling in de machinekamer. Poetsen, wrijven, schoonmaken, ketelbikken, oliën en wat ’r nog meer voor ongevaarlijk werk te vinden was. En wie denk je dat ’k in de stokerij bij de kolen vond? Blanes. Blanes. Maar niet te herkennen. Al *n paar weken was ’k in de machinekamer en wel tienmaal had ’k ’m kolen zien