Schetsen, deel 9

232    BUURPRAATJE.

minstens ’n uur. Hoe vin je dekoepelkamer?Leuk, hè? Hier liep ’k weg, als de lijken-bewonderaars ’t me met d’r bespottelijke manie om lijken stofvrij te houden, te lastig maken. Hier heb ’k ’n heelen winter geslapen, als n koning. Da*s nou de Mensch van binnen. Veel geschreeuw en weinig wol. Ja, ja, *n allerraarst en naarst soortje. Met wat hier in hééft gezeten, vernielen ze alles in komieke onverdraagzaamheid. Hier heb-je de plek van den wil — hier ’t holletje van ’t verstand. Da’s alles. Daar hebben wij ons druk om gemaakt. Je kunt ’r haast niet wandelen zonder je hoofd an ’n balk te stooten. Hoe langer ik ’t bestudeer, hoe stérker ⁹k snap dat ’t tweebeenig ding ’n charlatan, ’n grappenmaker, ’n flesschentrekker is.”

„Zijn we heusch en waarachtig in ’m?”, fluisterde de vlinder.

„ Heusch, ” glimlachte de spin, bijna verachtlijk: »en nog wel in ’n uitgelezen specimen — in ’t specimen blank ras, dat scherpzinnig moet zijn. Ja, ja — deze hiér heeft een gróóten schedel, ’n denker, ’n geleerde of zoo iets. In dit zitje is ’t allemaal uitgebroed. Belachelijk, niet ? ’n Krot met twee raampjes, ’n Anstellerij van de andere wereld! Dat weet alles. Dat heet van ’n bijzonder maaksel! Dat regeert en vertrapt ons alsof we geen rechten hebben. Dat steekt jou ’n speld in je bast en laat je levend krepeeren — ga maar eens kijken an ⁹1 eind van de zaal, waar kasten met dooie vlinders staan! — dat gapt jouw honig! Nee, ’k had ⁹t me interessanter voorgesteld.¹⁹

»Ach, ach, mevrouw-lief, hoe akelig,” zei de vlinder: »Laten we ⁹r asjeblief weer uit gaan. »’k Vind ’t eng en griezelig.”

»Da’s bijzaak,” sprak de bij: »hoofdzaak is datu pertinent beweert, zonder met feiten te overtuigen”____