Schetsen, deel 9

GEVECHT.    15

steen dampte, de bel luidde voor schaften, de reizigers van de fabriek trokken ’t land door, gaven de snuif voor ’n appel en ’n ei aan de afnemers van sigaren en tabak. Om de fabriek te pesten, zooas-ie zei, liet-ie heele dagen de wieken draaien. Tegen ’t geraas van de machines, zette-die ’t grommen van z’n walsen. En ’t koste ’m niks, enkel wat olie. Zij hadde kole en koste en slijtagie — hij dee ’t met wind. De wind kreeg je voor niks. Tegen wind kond e ze op de duur niet konkereere. Dat was ’t zelfde of je met *n kaarsie de bliksem wou bang make. En voor nimmendal an de winkels levere — nou dat zat zoo lang as ’t zat. Toen werd-ie stil, kregen z’n lippen snauwende trekken. As je op z’n erfie kwam en als van ouds ’n praatje met ’m wou maken, zag je ’m niet, maar als je in ’t donker naar ’t trapje zocht, kreeg je haast de stuipen van schrik, want Blanes die achter te loeren zat, schreeuwde ineens met ’n kwaadaardige ruziestem: „toe, wat mot je! Donder op, hè!” — Dan zei je gebluft: „ik ben ’t, Blanes — ik, Jaap uit de winkel.” — Dan sprong-ie woest op, dreigde je de erf af: „Vort, bliksemsche snotneus! Vort!” — En ’n ander die lachend bleef staan, denkend dat ’t maar gekheid was, smeet-ie z’n klomp achterna. „Dat komt door de drank,” zei m’n moeder: „en ’n rooie kun je nooit vertrouwen.”

Wij gingen op school, raakten Blanes kwijt. De wieken van ’t molentje aan de plas draaiden zelden — ’t hekje voor de erf bleef dicht — alleen als-ie dronken thuis kwam, vertelden de menschen, liet-ie de wieken als duvels wentelen. Snuif kwijt raken dee-ie niet meer. De stoomfabriek pakte de snuif in nette pakjes, gaf die voor niks als de klanten ’n fatsoenlijke order in sigaren noteerden. De machines draaiden. De afval, de stelen, moesten