Schetsen, deel 9

230    BUURPRAATJE.

lak had — wat ’n beestig leven! — „om de drommel niet,” herhaalde de bij: „ik heb meer van de wereld gezien dan alle spinnen bij mekaar — ik ben nooit zelfgenoegzaam in ’n bepaald hoekje gekropen om even-dieren te belagen. — ⁹r Is haast geen tuin in ⁹1 land of ’k keek er rond en in menige kamer van menschen schuilde en dwaalde ik, mij ergerend over ruiten die bedriegelijk lucht nabootsen — maar dit

— dit is een hel — hier schijnt een hevige schrik de beesten verlamd te hebben — hier is iets afzichtelijks gebeurd, niet waar?”

„Gebeurd — gebeurd!” lachte de spin, met ’n cynisch grijnsje op ’r gezicht: „als je zóó geweldig wereld-wijs ben — zooveel meer te weten ben gekomen dan wij, die minder zoet-sappig vegeteeren, dan kon je op ’t éérste moment toch duidelijk zien, dat je op ’n Kerkhof ben.”

„Laat u uitlachen, mevrouw-lief,” glimlachte ⁹t koolwitje coquet: „’n kerkhof — hoe komt u op den goedigen inval!”

„Ja, ja,” bromde de bij: ,’k dacht ’t wel. De spin die bescheiden antwoordt dat ze iets niét weet, moet nog geboren worden! ’n Kerkhof! Hij is goed hoor! Misschien heb ’k duizendmaal op ’n kerkhof bloemen bezocht. U leutert.”

Eén oogenblik keek de spin inderdaad spinnig. Toen met aplomb, met de welbewustheid van iemand die weet waar Abraham de mosterd haalt, zeide zij: „Infaam groentje! Ik zoude mij belgen, als ik geen meelij gevoelde met je potsierlijke waanwijsheid. Maanden heb ik in déze zalen doorgebracht

— tal van kinderen schonk ik het leven — mijn echtgenoot vrat ik op, omdat hij mij embêteerde — dag aan dag zwoeg ik voor het dagelijksch brokje. Ginds in het bekken van een struis woont mijne dochter — tusschen de pooten van dien aap ziet ge