Schetsen, deel 9

228    BUURPRAATJE.

ijzeren stangen, beschenen door ’t druilend licht, stonden een zestal geraamten van menschen, ’t geraamte van een blanke, 't geraamte van een neger, ’t geraamte van een Arabier, ’t geraamte van een vrouw, ’t geraamte van een kind.

Achter, gesloten in een hooge kast, waren er meer — geraamten in soorten — geraamten van rassen — geraamten met beendervergroeiing.

Zoemend, norsch-grommend, bol-opgeblazen van vreesachtige kwaadheid, stoof de bij naar den dreigenden arm van ’n orang-oetang. Doch dichtbij, vies van den ongewonen stank der ruige vacht, dreef-ie morrend-vijandig naar ’n wilde kat, die, gespannen van rug, en dik van staart stond te blazen. De kat loerde met glazen, blikkrende oogen, klaar om z’n sprong te doen.

Angstig week de bij.

’t Koolwitje, dat schuw had gefladderd, bang voor de ongekende gedrochten en eindlijk timiede was gestreken op den bleeken, gladden schedel van ’t kleinste geraamte, riep ’m aan, verheugd dat-ie z’n kameraad van de Indische kers en de geraniums herkende.

„Kom hier — kom hier!”, zei ’t koolwitje, z’n vleugeltjes iif rust op het been spreidend: „hier heb je ’n veilig zitje.”

Zwaar-zoemend, wetend dat z’n gebrom dikwerf ontzag gaf, draaide de bij om het geraamte. Hij ging niet over één nacht ijs.

„Kom gerust,” sprak de vlinder: „’t is ’n ding van hout — wees maar niet bang.”

Hijgend en kuchend — hij werd ’n dagje ouder — kwam de bij neer.

„Mijn hemel,” zeide hij, nog gejaagd en onthutst: „wat kan dat hier zijn? Veel abnormale zaken zag