Schetsen, deel 9

KRANTE-KWES TIES.    223

„Durf ü ’n blad van z’n knie trekken, ma?”

Ze had net zoo goed kunnen vragen of ma geen plezier had ’t theeservies stuk te smijten.

„Hij wordt wel wakker,” zei ma angstig.

„Als ü ’t niet doet, doe ik ’t,” zei de weerbarstige. „Doe ’t niet — doe ’t niét,” waarschuwde moeder, verlegen.

Jeanne was in vollen opstand.

Voorzichtig stapte ze op pa toe, trok zachtjes. Maar of pa juist wakker werd, of dat-ie 'terger-1 ij k e in z’n slaap vóélde — plots kreukte de krant in z’n hand omhoog en z’n stem snauwde:

* ... Wat mot je? Wat is ’r?”

„’k Dacht dat u sliep.”

„Dan dacht je verkeerd!”

„U heb Maandag- en Donderdagavond óók geslapen.” ...

„Zoo? Hindert je dat, ónhartelijke meid!” .... „Maar pa, als u dan slaapt, mag ik toch lezen!” .. . „Als ik slaap, dan heb je me niet te storen.” „Dat mot ’r bijkomen, dat u slaapt terwijl u leest

— dan krijgen we heelemaal geen krant’____

„Ik slaap niet,” zei pa stevig: „hou asjeblief je mond zoolang ik lees” ....

Opstandig hakkelde Jeanne terug naar ’r stoel. In godsnaam. In pure verveling nam ze ’r borduurwerk, telkens kijkend hoéver pa was.

Na ’n half uur gaf-ie ma ’t eerste blad, begon ’t tweede waarin ’t Falklandje stond. Maar of *t aan den te massieven wintermaaltijd of aan F a 1 k-1 a n d ’ s winteravond-geest lag — pa knikkelde opnieuw.

„Ma,” schrikte Jeanne.

„Gut, wat is pa slaperig vanavond,” zei ma. „Hüm-hüm!”, kuchte Jeanne scherp.

Pa hoorde ’t niet.