Schetsen, deel 9

222    KRANTE-KWESTIES.

en veertig kolom. Daar lèi ’t chagrijnig avondje, ’t avondje van niks, om pa z’n eigenzinnigheid.

’t Hoofd in de handen stuttend, wou ze gaan slaap-soezelen als ma, toen ze opschrikte.

Nee, dat was de dérde keer van de week. Nou werd ’t onuitstaanbaar.

Pa was slapjes lezend door de gezellige stilte in ’n heusche tuk geknikkeld.

Z’n hoofd schuddebolde naar z’n schouder — de krant zakte kreunend naar ’t tafelkleed.

„Moe,” zei Jeanne zachtjes.

Ma hoorde niet.

Snel stiet ze haar wakker.

„Wat?*, vroeg ma.

Jeanne’s oogen wèzen — ma's oogen kèken — Marie’s oogen lacherden.

„Nou is pa wèer over de krant ingeslapen,* bitste Jeanne.

„Ja,* schuchterde ma.

„Da’s de dèrde keer — Maandag eerst — toen Donderdag — nou wéér!*

„Pa zal moe zijn,* zei Marie, goedig-hakend.

„Pa heeft stevig gegeten,* zei ma.

Inderdaad hadden ze massieven winterkost gegeten — erwtensoep met varkenspootjes en worst en biefstuk na. En tegen zooveel substantiëels pleegt ’n krant niet altijd bestand te zijn.

„Zou u pa niet wakker maken?*, zei Jeanne huilerig.

Zaterdagavond — ’n dubbel feuilleton — gezellig allerlei en pa met z’n afschuwelijk geslaap.

„Wakker maken? Voor geen goud,* weigerde ma, ’r kop op tafel zettend.

„Pa wordt ’n daggie óuwer," philosopheerde Marie.

„Ja, vróéger heeft-ie ’t nooit gedaan,” zei ma: „vroeger zou die ’r niet aan gedacht hebben.”