Schetsen, deel 9

224    KRANTE-KWESTIES.

Toen liet Jeanne ’t lepeltje in V kop vallen.

Pa snurkte. Pa besnurkte de krant en Falkland speciaal.

Z’n hoofd schuinde weg over ’t boord, z’n onderkin bobbelde als gebarsten stijfsel, z’n witte hand verperste ’t feuilleton.

„Hum!”, riep Jeanne gepiqueerd.

„Laat ’m toch dutten,” zei Marie.

„Neem vast mijn blad,” troostte ma, die ’t wachten geleerd had, zich om zulke malligheidjes niet meer opwond.

De lamp suisde, de thee plofte in den pot, pa snurkte, Jeanne las. Ze las als vrouw, rende ’t Buitenland voorbij en ’t politieke Binnenland en de advertenties, die voor haar nog geen bijster belang hadden. In tien minuten, toch langzaam proevend als ’n kind van ’n flikje, had ze ’t Eerste blad uit.

De klok sloeg kalmpjes half tien.

„Man,” zei ma voorzichtig.

„Pa!”, zei Jeanne luidruchtig.

Pa snurkte constant. De erwtensoep kon dat niet gedaan hebben — Smoest Falkland wezen.

Eerst kwart voor tien, door de schel van de laatste post, grommelde wakkerwording.

„Da’s héél prettig, dat je tegenwoordig bij de krant inslaapt,” zei ma, éven actief: „nou heeft nog niemand ’n woord gelezen” ...

„Da’s gewoon sarren, pa,” zei Jeanne brutaal.

„Dat komt — dat komt — omdat,” begon pa, maar zich opwindend was-ie ’t meest présentabel argument kwijt én er zijn zielen die in opperste belging zwijgen.

Pa verdween achter de krant, las ’n tikje sneller.

Maar de avondboterham kwam op tafel, zonder dat ’t Derde blad gecirculeerd had.