Schetsen, deel 9

i₄    GEVECHT,

Zoo kende ’k ’m verscheiden jaren. Toen kwam ’r ’n ommekeer. Want niet alleen dat de rijkdom niet meer snoof, dat de mindere man ’t oók begon te laten: ’t ongeluk van Blanes werd plotseling acuut. An z’n bedrijfje begon de groote bek van den tijd te vreten. Al had heel de wereld blijven snuiven — de windmolen van Blanes lei op sterven. Schuins over ’m, even voorbij den tol, waar ’t land goedkoop was en de vaart ^yn bocht had, werden op ’n sinisteren dag heipalen geslagen. Als Blanes z’n pijpje kloof en ⁹r geen wind was, ging-ie zelf toekijken. En dan vroeg-ie wat of ’r kwam. En dan zeie de arbeiders: „’n Stoom-tabaksfabriek.” „Stoom,” grunnekteBlanes en z’n nattige drankoogen mummelden in spot: „Stoom! As ik ging bouwe zette ’k ’n groot stel molens. Stoom! As je wind voor niks heit!” Wijs en betweterig lachte-die: „jongens” —zei-die „nou binne de gekke losgebroke: ik heb ’n loodsie vol snuif en hüllie meene dat ’r meer mot weze” .... ’n Andermaal, als de fundeeringsbalken op de paal-stompen geslagen werden en wij jongens aandachtig keken, spotte-die: „’t wordt goeie, hoor! —d’rzelle aardig wat stele overschiete — ’t duurt geen verrel-jaar of ze breke de boel weer af!” Maar ’t duurde geen verreljaar of z’n lach was wèg. Boven de fabriekspoort werden vergulde letters gehaakt, letters die Blanes in knorrige verwoedheid naar de herberg dreven: Stoomtabakskerverij en snuif-fabriek. ’t Was ’n stevige, mooie moderne fabriek geworden, ’n fabriek die sigaren in 't groot, pakjes tabak en natuurlijk als bijzaak — om den afval te verwerken — snuif produceerde. Dat was ’n gemeenheid. Met al z’n grappies had-ie gedacht dat z’n overbuurman goedkoop de stelen zou spuien, dat-ie ’r geen kwaje an zou hebben. Maar snuif — snuif. De machines begonnen te werken, de fabrieksschoor-