Schetsen, deel 9

KRANTE-KWES TIES.    217

Maar de kop schokte ’r recht, porde ’r op, als *t broeien van ’t tukje te zeer het verwon. De kop hield ⁹r in balans, juist op de zotte limiet van ⁹t Zijn. Haar heel lichaampje poedelde, poedelde weg in ⁹t genevel van dagje dat öm zonder schok en avond die traagt bij suizel van lamp en stilte in straatje.

Ze zat met ⁹r rugje gebuild in den stoel, ’t corset losgeknipt, de lippen tezaam. Ze zat en beboog ’t gevlam in den haard. Ze zat als iemand wier opstand gebroken, gelaten accepteerend ....

Jeanne, de oudste, dronk thee met nipjes. En keek. Ze bekeek kribbig de bijbladen die pa niét las, die op z’n knie leien.

Van pa’s hoofd, boven den kartelrand van *t papier, zag ze de grijzende kuif en ’n schampje rood vleesch.

Ze zag z’n vleezige handen en de grotjes duister in ’t manchettenwit en de haartjes op z’n voorsten arm.

Ze zag en drilde ’r voet in ’t tapijt en ’r mond slikte verbolgene nipjes.

Ze had ’t wel kunnen uitschrèeuwen, driftig als ze was én actief-opstandig. ⁹r Lepeltje hevelde sneller, wild van plomp in de thee, woest beslurpt in den mond. Tot pa opkeek omdat ⁹t lepel-getik ⁹m hinderde èn ’t voetgewiebel op ’t tapijt.

„Kan je niet beschaafder drinken ?" —, zei-die stug.

„Ja, pa,” zei ze bits, met ’n ma wakkerschrikkend ja en ’n brutaal-echoënd pa.

Pa keek kort en scherp, dook weg achter de krant.

Marie’s oogen susten. ⁹r Oogen susten zoowat iedren avond tegenwoordig. Ze wist mèt ma de finessen van ’t ja en ’t pa. Onder tafel zocht ze Jeanne’s voet, lachte, ’t Hielp niet. Jeanne haalde verveeld de schouders op, dronk nijdige nipjes. Toen haakte Marie voort. Ze had geduldig al héél wat afgehaakt. Op eiken stoel lei ⁹n haakwerkje,