Schetsen, deel 9

GEVECHT.    13

most overroeien om in ’n herberg aan de andere zij, z’n inkoopen te doen. Roeide Blanes over de plas, dan zeien de menschen: „O — Blanes gaat voorraad hale — Blanes lust ’m al vróég vandaag.” Nou, dronken was-ie nooit, nooit. En goedig! ’n Rooie is valsch, meende moeder — nou ’t kan — maar Blanes was dan ’n uitzondering, 't Beurde wel dat-ie ons meenam in z’n schuit en ons geduldig langs de eilandjes roeide om duikelaars op te pikke. En dan werden z’n hemdsmouwen kletsnat van ’t grijpen, spatte ’t water tegen z’n rooie haren, lachte-die als ’n kalf om ons plagen. „Ken je wel zoo lang uitblijve, Blanes?” —, vroegen wij dan. — „Jonges,” zei-ie goedig-tam: „’k heb wel snuif voor heel Amsterdam in voorraad — ’t heele loodsie leit vol — ’k heb geen haast, hoor.” En dan sloeg-ie an ’t vertellen van den besten ouwen tijd met zilveren snuifdoozen en gouwen snuifdoozen: dat ’r koninge geleefd hadde die geen wette konde make zonder ’n snuifie; dat al wat geleerd en rijk was d’rlui neusgate toestopte voor ze na de koning toeginge; dat ’r niks op de wereld zoo gezond was, want dat snuif — goeie snuif — geen namaak-van-nou met zand en afval d’r deur — maar góéie snuif de kwaje stoffe van de hersens tegenhield — dat je met snuif geen kóu op je hersens kon vatte — dat nieze al de vuiligheid uit je hersens wegsloeg — dat ’t geen twee jaren meer dure kon of de rijkdom dee ’r weer an. En as de rijkdom weer snoof, dee de mindere man ’t vanzelf. Opgeruimd, met ’n gezel-lig-babbelenden mond, nattige oogen en snuifdotten op z’n rooie snorproppen, trokken z’n zware knuisten de spanen door ’t piaswater. Even lei-ie an aan de overzij, stapte de herberg binnen, kwam terug, wrong ’n pruim in z’n mond en sappig-spuwend bracht-ie ons weer voor ’t vlondertje bij den molen.