Schetsen, deel 9

contramine bleef, was de finale meestal zóó dat oom bloedrood werd, met z’n vuist de tafel bewerkte en vader, bleek, met ’n bitser wordenden neus, begon te zwijgen.

Ik als jongen was banger voor vader’s bleekheid en zwijgen, dan voor oom’s bol geweld.

Want oom’s drift stoof als ’n zeepbel: Even ontstui-mig als-ie ’t dispuut uitlokte, even goedig stak-ie z’n hand uit, om ’r ’n end an te maken.

Vader kon dat niet. Die wrokte na. Die moest eerst den boel van binnen laten afkoelen. Die had ’n ander sóórt drift dan oom, ’n gevaarlijker, schijnbaar makkelijk te bedwingen opvliegendheid.

Oom Jan bleef evenwel de driftkop van de familie — vader de verstandige, die kwestie wist te voorkomen.

Oom Jan, die op gemeubelde kamers woonde, verhuisde om de drie maanden. Overal kreeg-ie mot, mot met de huisjuffrouwen, mot met de buren op andere kamers.

En om de haverklap in twistgesprekken, als-ie iets stevigs beweerde, als-ie van iets zéker was en tegengesproken werd, vergruizelde-die de goudsche pijp in z’n hand. Dat moet heel mal geweest zijn — je begrijpt, ik vertel na, ’t was vóór mijn tijd! — allermalst.

In die dagen bestond nog de gezellige huiselijke gewoonte van ’n rekje met goudsche pijpen. Ook al verdwenen. Tegenwoordig mag dat niet meer, gaan we onder in b o n t o n en in allemaal onooglijke pretentieuze maniertjes ...

„Hans!” —, waarschuwden wij, bang voor ’n tweede tirade.

„Pardon!" —, glimlachte Hans hoffelijk: „je heb gelijk me in te houen. Wat in ’n goed vat is, verzuurt niet. Ze rookten dan lange gouwenaars in die dagen. Elke vriend, elke vriend die regelmatig op

Schetsen Falkland, IX.    14.