Schetsen, deel 9

204    BABOE.

bleven de dekluiken gesloten, waren de passagiers ziek, werd de boel vastgesjord.

Baboe zat als ’n oud-vrouwtje. ’r Oogen stonden hol, ’r lippen waren bleek. Als ze alleen was, zat ze te bidden, draaide den rozenkrans, kuste de prentjes van ’r gebedenboek. Als ze liep waren ’r gebaren zoet, harmonieus, evenwichtig met’t melancholische van ’r oogen, Ze had nu twee genoegens, twee absurde genoegens, ’t kijken naar de zee op de voorplecht, ’t roerloos-star kijken naar de wijde, grijze diepte èn — ja dat gaf ’n gegiegel aan boord — ’t sluipen naar de machine-kamer en ’t zien van de vuren die gepord, gevoed werden.

„Ze zoekt de warmte, as de apen,” zeien de stokers, hadden ’r lol in sintels te harken.

Maar ze zocht de warmte niét. Ze lééfde op als de daavrende gloed uit de ovenbekken gulpte, als de woeste vlammen de ketelgang doorpurperden, de mannen duivelden in ’t blaakrend gelaai.

Toen kwamen klachten.

De toegang tot de machinekajner was verboden.

De kaptein wou ’t niet om de tucht en ’t gevaar.

Met ’n slingering van ’t schip kon ze tusschen de machines raken.

Eén keer voor aardigheid ging ’r mee door, maar dat herhaald sluipen omlaag, kon-ie niet dulden.

„Heb je ’t gehoord?” zei mevrouw na ’n standje: „laat ’t geen tweede keer zeggen.”

Ze antwoordde niet, keek naar den vloer, glimlachte. ’n Heele week kwam ze niet benee, kwam ze niet op de voorplecht.

Ze scheen lustloos, hurkte bij de kinderen, kroop ’s avonds in de slaapplaats van de bedienden, hoestte. Ze hoestte telkens, klagend, pijnlijk.