Schetsen, deel 9

BABOE.    205

’t Schip had Marseille aangedaan, stoomde door de Middellandsche Zee.

Toen geschiedde iets dat wel twéé dagen aan boord besproken werd.

Op ’n morgen kort nadat de wacht was afgelost, begon 'n slaperige stoker den derden ketel te voorzien. Nijdig porde de vuurtang, raaklend den afval.

En terwijl-ie bezig was, struikelde-die, vloekte, schrikte achteruit.

„Hé!”, schreeuwde-die.

Beschenen door den ruigen gloed, de beenen gespreid, de handen slap in den schoot, de oogen gesloten, den mond vreemd-gewrongen, zat de baboe.

_ffHé!^B, heeschte de stoker, angstig door ’r zwijgen: „hé! Slaap je?”

Bevend week-ie terug van den haard — bevend bekeek-ie ’r gelaat, levend in 't gespeel der vlammen, met wimpers die schenen te bewegen, met ’n mond die leek te spreken, met wangen in lach. ’r Zwart haar wrong in okeren glans, ’r wangjukken schampten als koper in daglicht, ’r lippen roodden ’t gelaat uit, ’r handen gloeiden doorschenen. Schreeuwend riep de stoker z’n kameraden. Op ’n groepje, verschrikt, allen met purpren gezichten, rood-kwij-nende oogen, zagen ze toe, riepen andren er bij. Niemand dorst den purper-stuivenden haard te sluiten, niemand dorst te naadren, bang als ze waren voor ’t roode lijf, ’t vréémd-béwégend hoofd.

Eerst toen de kaptein ’r bij kwam, werd de ovendeur toegesmeten, ’t lichaam in ’t duister getild. Ze lei met de handen gevouwen, bizar-heet, levenloos.

Niemand heeft óóit geweten wat ’r dreef naar die branding van licht.

Ze werd in ’n stuk zeil gewikkeld met ballast 'r bij en ’n touw ’r om heen.