Schetsen, deel 9

BABOE.    203

lippen, snoof ’r neus. De warmte nam ’r in ’r armen, an ’r gloeiende borst. Nee, warmte was niks. De laaiende gloed uit den ovenbek, de dronken ber-sting van licht fascineerden ’r oogen. Naast ’r waren de donkere, grimmige ketelkolossen — vóór ’r spoot ’t vuur als bloed, als wolken-in-brand, als ’n scharlaken-stoeiende maan in nacht van mist...

De stokers hadden pret. Die baboe dee as *n kind — ze kraaide haast. Ze bleef tot ’n tweede ovendeur scharnierde, tot *t grommend duister der ketelgang opnieuw besprongen werd door ’t lekken der vlammen, door den ziedenden, rossen schijn, die de mannen tot saters maakte, de hoofden ver-purperde, de oogen in brand zette, de handen ver-wreedde tot dampende klauwen. Ze leek te drinken van ’t vuur, de vonken, de stuivende krinkels. Ze naderde dicht den gapenden muil, staarde in ’t heesch gegloei, belachte de roode krijschingen, de woelingen der vlammen, de ziedingen, ’t vonken-gesprenkel en lachte nog na toen de ovendeur bonsde, 't gangduister dwaasde in de vurige branding van ’r vermoeide oogen.

Boven knorde mevrouw dat ze zoo lang met ’t kind in de warmte gebleven was. En ’t heele machinekamer-personeel lachte als 't ’r zag. ’n Baboe kon bij tijjen maller doen as ’n kind van ’n jaar!

Den andren dag was ’t jongetje verkouen, hoestte de baboe erger als gewoonlijk. Soms stond ze stil, de vingers als haken gewrongen in de sarong en hijgde naar lucht, geduldig dee ze ’r diensten, speelde met de kinderen, hurkte zwijgend in de hut bij mevrouw als ’t stormig weer was. De Octobermaand had haast geen zachten dag. Uit ’t oosten en noord-oosten zwalpte de wind, koppen over de golven jagend. Twee dagen stormde ’t,