Schetsen, deel 9

202    BABOE.

zwakker ’t bovenlicht kwijnde. Stevig hield-ie de hand van de baboe, die zélf schuw en lacherig-angstig de wonderen zag, de stalen gedrochten, de kreunende beesten, de knauwende, grollende machien-dieren.

„Bang,* zei ’t kind, bijna huilend.

De machinist kneep ’m in z’n wang, liep voort, de smalle gangetjes door en lachte om baboe ’r kijken.

Ze wou wat zeggen, maar ’t stampen en beuken, ’t snorren der assen, ’t bulken van stoom die ontspoot ’t beitlen en haamren van stugge kolossen die hun ruggen spanden, hun knuisten plonsden, hun spieren rommelend rekten, was zoo infernaal, zóo bezeten, dat ze beverig zweeg en schuchter de hoogte mat die V scheidde van ’t lichtende dek.

Toen, héél diep in den buik van ’t schip, liepen ze waar de stoomketels stonden, waar ’t plomp machinegeluid verzwakte, loomig vervaagde tot verwijderd rumoer. Eerst stapte baboe vreesachtig, bang voor de donkre gevaarten. Vier leien er knoestig en sterk, vier zwarte duivels met dreigende pantsers, vier zwijgende, geschubde, heet-gloeiende giganten. Maar toen ze de stokers rustig zag zitten èn lachen, zakte 'r vrees. Kinderlijk-opgetogen hield ze ’t jongetje vast, lachte dat ’r witte tanden tusschen *t lippenrood glansden. En toen ’n stoker ’n ovendeur opsmeet, z’n lange tang de sintels rakelde, z’n schop vreten wierp in den rooden, hijgenden muil, toen werd ze van een dwaze uitgelatenheid. Ze liet ’t jongetje los, klapte in de handen. Ze keek vroolijk-verwonderd naar ’t rood-besproeid gelaat van den stoker, naar z’n purperen handen, z’n rood-vlammend hemd, z’n vuur-spettende oogen. De warmte deerde ’r niet. De warmte sloeg om ’r heen, smijdig, hartstochtlijk als de zon uit haar land. De warmte slurpte ⁹t mond, zogen ^fr