Schetsen, deel 9

12    GEVECHT:

je mee in de lucht en smijt-ie je voor dood an de overzij van de plassen — as n kattepult, jonges, as ’n kattepult! * ... Soms als-ie ’n erg kneuige bui had — dan had-ie ’n borrel op — nam-die ’n hand snuif uit ’n baal en vroeg: „hei je geen trek?” — Nou wij jongens hadden ’r altijd schik in te niezen en zoo heb ’k thuis wel al me broertjes en zussies op snuif van Blanes getracteerd, dat moeder woedend was om spektakel en de meid klaagde over de smerige snuifzakdoeken in de wasch. „Blanes,” zei ik wel eens: „Blanes waar blijft toch al de snuif die je maalt?” Met m’n kinderverstand kon ’k ’r niet bij, dat zóóveel zakken en balen, die de brave wind vulde, aftrek vonden. „Ja, jongen,” zei Blanes dan: „zoo ken je wel blijve vrage. ’k Heb ’n tijd gekend dat je ’t met malen niet kon bijhouen, dat de duvel en z’n moer snoof, dat je niet toegerust was zonder ’n snuifdoos — ’t is nou al ’n boel minder geworden. De mensche wille liever niet oud worde.” Hij zat voor de deur van ’t molentje en achter ’m knoersten en gromden de steenen walsen als leeuwen in de diergaarde die den oppasser wachten. Z’n knieën in de pilow broek hield-ie opgeschurkt, z’n boezeroen hing open, z’n mopperende borstharen warden in de split. Ja, hij was leelijk — ’n bonkige, rooie kerel, met rooie pluimende haren, rooie wenkbrauwen en ’n rood drankgezicht. Tóen dronk-ie al veel. Als je dicht bij ’m stond, rook je den jenever-stank. Ze zeien dat-ie dronk omdat ’n molenwiek z’n eigen dochtertje had doodgeslagen, maar de menschen zoeken dikwijls ’n oorzaak voor ’n heel natuurlijke neiging. Ik denk dat Blanes dronk, omdat ze allemaal in die streek, ’n natten, miserabelen uithoek, dronken. Bij Blanes zag je ’t eerder, omdat-ie extra rood werd, als-ie wat borrels op had èn-omdat-ie, als-ie ’n halve kan jenever wou hebben, de plas