Schetsen, deel 9

200    BABOE.

dampte vocht, ’t Groen van de boomen blonk met lichtende glanzing, zachtjes cadanseerend op ’t windje. De vogels floten en benee in den vijver kwaakten sappig de eenden.

Baboe mocht opstaan, voorzichtig ’n uur in ’t aller-heetst zonnetje blijven, ’t Knapte ’r op. Ze lachte, keek blij naar ’t kinderravotten, knielde in ’t gras, plukte bloemen en halmen, ’t Zonnetje gloeide ’r rug warm, droop langs ’r hals. Tegen den avond rilde ze vreesachtig — de koorts hield nog aan.

„Honderd tegen een dat ze heelemaal opknapt als ze in Indië terug is,” zei de dokter.

’t Afscheid was hard geweest. Ze had gehuild, gesnikt, toen ze Minny's handje voor ’t laatst kreeg. Minny voor wie ze zich zou hebben doodgevochten. In den trein snikte ze na, griende zachtjes. Maar tijd voor leed hield ze niet. ’t Werd bij de nieuwe familie ’n jagen en reppen en pakken om gereed te komen, ’r Was haast ’n kar vol bagage, ’n half dozijn kinderen. Eerst aan boord van ’t groote schip kwam er rust, vooral rust als de kleintjes leien, mevrouw in haar hut bleef. Ze was de eenige baboe aan boord, de eenige gekleurde tusschen de blanken, ook de eenige die bijna geruischloos over dek ging. Als ze maar even kon, trippelde ze over ’t voordek, voorzichtig stappend als ’t schip slingerde. Soms /Stond ze uren aaneen bij ’t ankerspil, de kleine, bruine handen gespannen over ’t dekzeil en keek naar de zee die kwam, die zee die aangolfde, de zee die gonsde en spette om de wig van den steven. Ze keek naar de schuimvlerken in de verte, de bitse witte strepen, die wiegden van golf naar dal en versproeiden. Ze keek naar den eeuwigen koepel van water en wolken, naar de staage monotonie van kabbling en watergevaarten. Zwartte een stipje aan,