Schetsen, deel 9

BABOE.    199

was erger dan ’n gure, frissche winter. Wat ’n verschil van klimaat....

Toen gilde op ’n morgen kleine Minny. Bang keek ze naar Baboe die hijgend op ’t kussen lag, en ’n roode lap tusschen ’r tanden geklemd hield. Op ’t gegil van 't meisje stoven de meiden aan, die verschrikt in de deur bleven staan. Bloed was ’n akelig, belabberd gezicht. Baboe probeerde te lachen, te wee en te zwak en te ziek om op te zitten. Ze liepen naar den dokter die de bruine borst beklopte, door 'n slang luisterde naar ’t piepend geadem. Ja, ze had wat iedereen dacht, ze had ’t leelijk te pakken, ze had tering — natuurlijk. Drie dagen moest ze rustig blijven liggen, drankjes slikken. De knorringen van den wind bedreunden de ruiten. Er viel hagel — norsche steenen ketsten op van ’t kozijn, betikten het glas. De wolken, grauw en drenzig, joegen, slapten, schoven over mekaar als 't lustloos hobblen van golven naar de kust. Baboe lei stil. ’r Groote donkere oogen zagen de toppen der boomen die spichtig de wolken doorstaken. Daar was ’n populier met zwalpende lange takken, die nijdig z’n kop schudde, soms ganschlijk verboog, soms driest van zich af sloeg. Daar was ook ’n olm stug van gebuig. De wolken traagden er achter, grijze wolken, gespleten roetpluimen, logge vale wolken die ’t groen vraten dat er geen toppen en takken meer bleven. Dan sloot Baboe ’r oogen of keek naar de prentjes aan den wand, haar prentjes, de prentjes die ze zelf had gehangen, ’n fel-kleurige Moeder Maria, ’n chocolade-reclame, ’n plaat uit Minny’s kinderspeelboek met ’n blauwen ruiter op ’n rood paard. Uren lei ze zoo, nauwlijks etend van wat de meiden ’r brachten. De kindren bleven benee. Besmetting was gevaarlijk. Toen brak ’t zonnetje door, malsch van lach. Van ’t vensterkozijn