Schetsen, deel 9

HET GEVAL SCHMIDT    193

„Wel zoo, wel zoo — wat is ’r an ’t handje?”, zei Schmidt gezellig aanzittend.

„Heb je gelezen van, van” ...

„Jawel,” knikte de oud-kolonel: „je bedoelt van de diefstal in Parijs?”

„Ja — je ziet dat ze man en paard noemen, van Schmidt spreken èn van ’n oud-kolonel” ...

„Ja,* zei de oude heer stug: „dat zie ik” .... „’tls natuurlijk geen nieuwsgierigheid die me pousseert en als ’t wèl je zoon is, zal niemand ’r jóu op aan kijken, maar speciaal na gesprek van gister, zou ik, zouen wè graag weten óf die schobbejak” .... „Nèè,” zei Schmidt stroef: „ik heb geen zoon” . . . „Je was toch getrouwd, vèel vroeger?”

Ja.”

„Zoo.”

„En ’k had ook 'n zoon, maar die is wel twintig jaar gelejen gestorven.”

„Dan zul jij ’t wel beroerd vinden dat zulke berichtjes met jóuw naam opduiken?”

„Wel nee! Wat gaat mij ’t aan? Maak jij je druk als je ergens ’n naam Kwant leest? — Jó-han, breng me ’t halfje!” ...

Kwant bleef bij ’m bitteren, Schmidt viel in z’n ouden toon. Z’n oogen keken ’t raam uit, de hand bestreelde de witte sik, de voet wiebelde nerveus, de mond vertelde moppen. Kwant lachte onbedaarlijk en ’t duurde niet lang of de jongere officieren kwamen naar de stamtafel, meêlachend al van verre om Schmidt’s schuimend gedaver. Telkens als ⁹r ’n nieuwe oudebekende bijschoof, begon de oud-kolonel zélf over het Parijsche geval. „Wat zeggen jullie ’r van? Gister maakten we gekheid. Vandaag is ⁹t ⁹n éigen zoon. Gister was ’t Smid, vandaag Schmidt. Ja, ja, je zit in kinderen eer je’t weet!” Hij bestelde een extra-glaasje.

Schetsen Falkland, IX.    13