Schetsen, deel 9

192    HET GEVAL SCHMIDT

van z’n slapen spanden onder ’t bleeke vel. Even maakten z’n woorden indruk, keken de andren 'm gebluft aan. Maar dadelijk klonk Heuvel’s nuchtere stem.

„Een. Twee. Drie. ’t Helpt je wat of je pertinent verklaart dat-ie je zoon niét is, als iedereen ’t tegendeel weet."

„Natuurlijk," zei Kwant: „zoo iets zeggen ze op de planken — op de planken zou ’t dramatisch misschien dóén — maar in de werkelijkheid zouen ze je netjes onder ’t oog brengen dat je met ’n groot wóórd de daad van je in dienst blijven niet kan ongedaan maken."

„’t Beste is niét te trouwen," lachte luitenant Hermans, die ’r lustig op los leefde.

„En als ’n broer je in opspraak brengt?", redeneerde Heuvel.

Toen begon Schmidt een mop te vertellen, en ’t gelach, ’t stevig gelach watelde de nare ejrnst-dingen weg----

Doch den volgenden dag circuleerde een andere krant op de societeit, ’n krant met onaangename reputatie.

Schmidt kwam precies op tijd, werd bekeken. Dat voelde-die. Hij voelde ’t zonder dat iemand aan de vormen te kort deed. Hij voelde dat daar de dominosteenen zachter ’t bord beklepperden — hij voelde dat stemmen in luid gesprek 't kijken der zoekende oogen maskeerden.

Knikkend en groetend nam-ie de kranten, snee de punt van z’n sigaar, rookte, las. En de beruchte krant las-ie ook, zonder te haperen. En bestelde z’n bitter als altijd en toonde geen verwondering toen alléén Kwant 'n stoel bijschoof en met de deur in huis viel.

„Schmidt — ’k moet je even wat apart vragen."