Schetsen, deel 9

HET GEVAL SCHMIDT.    191

lachten om de nadrukjes die hij zei: „Gister is te Parijs gearresteerd zekere Smid, een jonge man van fatsoenlijken huize. De aangehoudene, die voorgeeft zoon van een Hollandsch officier te zijn, moet een cassette met veertig duizend franc ontvreemd hebben” ... Nou, kolonel? Heb ’k accuraat gelezen ?” „Smid? Smid?” zon de oude heer: „’n Smid die zóón van ’n Hollandsch officier is? Wélke Smid

kan dat zijn! Ik kén geen Smid ”

„Zoon van ’n Hollandsch officier!”, grimde Kwant: „de vent zal an de eerste leugen niet gebarsten zijn!” „Jawel meneer,” beweerde Langeman, de militaire apotheker: „maar als ’t nou ’n fèit is en V ’n officier Smid in leven is, dan wordt ’t ’n beroerde historie. Hij moet dan ontslag nemen om de schande van den zoon” ....

„Natuurlijk,” zei Heuvel: „dat zal wel nooit veranderen. Je kunt de discipline niet laten ondermijnen door toespelingen of misplaatste grappen.”

Oud-kolonel Schmidt had geluisterd met oogen die straf naar z’n glaasje gingen. Rustig streek de knokelhand door de witte sik. Toen zei-die kalm, betoogend in koffiehuistoon: „Ik héb geen zoon en ik ben gepensionneerd — maar als ’k ’n zoon had en me zoo iets gebeurde in actieven dienst, dan zou

’k niét ontslag nemen”.....

„Niét ontslag nemen, meneer!”, twistte bijna de majoor.

„Néé — ’k zou denken: ’n individu dat zóó z*n naam, z’n eigen naam én den naam van z’n vader vergeet, ’n zóo groote schoft, ’n zó o intense fielt — ’k zou denken die schobbejak is m’n zoon niet meer en wie me ’r over ansprak, zou ’k, zou ’k pertinent

verklaren dat m’n zoon dóód waj*____

Hij had in stijgende drift gesproken. De roode randen om z’n oogen werden als striemen, de aeren