Schetsen, deel 9

„Vannacht heb ik van je d u i k e r-historie niet kunnen slapen,” zeide Jaap, de electrische geheugen-taxeermachine op v o e t-h i e 1 stilzettend — „en nu je toch aan ⁹1 griezelen ben, heb ik óók iets voor je.ⁿ

Hij wreef de fronsende wenkbrauwen glad en verhaalde:

„Ja, ’k zie ’m nog levendig voor me, al is ’t jaren geleden. Ergens in de weilanden, bij ’n breede waterplas, had-ie ’n kleine windmolen. Als dreumes liep ’k ’r dikwijls in. Jongen, jongen, dat was voor ons apen zoo’n interessant gezicht, als de wind de wieken te pakken nam en in *t donker molenruim de steenen walsen begonnen te draaien, ’t Stampte en dreunde dat we ’r niet dicht bij durfden. „Ze zalle je niet opvrete,” zei dan Blanes, zoo heette-die: „as je je vingers maar thuis houdt ken ’t geen kwaad.* Soms als de molen stil stond, mochten we mee op de ommegang, zagen we 'n heel eind van den weg af en de plassen met de eilandjes van helmen en duikelaars. En ’n pret dat we hadden met krijgertje spelen om den molen! Maar als de wieken an ’t werk gingen, mosten we V af: „Da’s geen lolletje,” zei Blanes: „gauw d’r af,jongens, Want as je ’n opstopper van ’n wiek krijgt, sleept-ie