Schetsen, deel 9

HET GEVAL SCHMIDT    189

soms uit als iemand die beroerdheden an z’n kop heeft — en als je lóskomt lijk je ’n jonge kerel die ’t de meisjes lastig maakt! Begrijp je zelf hóé ’t komt!

Schmidt had bij die vraag naar ’t glazig-glim-merend venster gekeken. Z’n oogen, rood-omrand, dwaalden ’t pleintje over, dat kil-glanzig schrap stond in ’t ademloos licht, z’n mond ontspande als in schemergefluister. Maar dan ineens hoekten z’n schouders — z’n oogen kleinden in beschermende lach-schulp — z’n lippen mumden nerveus en ’n verwerende mop sprak uit den mond die geaarzeld had.

„Heb jij,” zei-ie, zonder dadelijk antwoord, „heb jij wel eens ’n zuigeling van zes maanden gezien die lézen kon.”

„Die lézen kon?* zei de majoor, terwijl de andren al lachten: „nee zóóver heb ’k ’t nog niet gebracht.* „Nou ik wel,* mopte Schmidt: „ik heb — en daar schuilt niks achter — ik heb ’n kind van zes maanden gekend — waarachtig! — waarachtig! — en dat kind kon zoo goed lezen als jij en ik!* ... .

„Watje zegt,* lachte de majoor: „’t is goed hoor — ’k vlieg ’r niét in, hahaha!*

„Waar vlieg jij niet in,* zei Schmidt dood-ernstig : „’t is geen gèkheid, hoor! D’r zijn wel kinderen geweest die piano speelden, componeerden toen ze pas zes jaar waren! Vin jij ’t dan zoo belachelijk en onmogelijk dat ’n jongen van zes maanden 'n gemengd bericht uit de krant leest?*

„Och kom, van zes maanden! Dat praat nog niet eens,* zei de majoor ongeloovig.

„Juist praten dee-die nog niet,* verzekerde Schmidt droog: „en da’s jammer genoeg — want dan had-ie ’t je kunnen voorlezen" ....

De lach van den luisterkring dreunde door de