Schetsen, deel 9

HET GEVAL SCHMIDT    187

jonge dienstdoeners was. Maar na het bittertje. Vóór-ie z’n glaasje op het vensterkozijn had staan, bliefde-die conversatie noch interrupties. ’n Krant moest je met aandacht lezen, ’r Werd arbeid aan besteed. Je kon ’r nooit sekuur genoeg doorsnuffelen.

„En wat zegt u van Bloèm,” zie-ie dan de slappe witte sik, met z’n magere vingers doorpluizend.

„Van Bloem?*

„Wie is Bloem?”

„'k Heb niks van Bloem gelezen” —, zeien de jongere luitenants, die graag bij den oud-kolonel zaten, omdat-ie, op dreef, ’n serie moppen kon vertellen waarvan je om viel.

„Jullie leest en jullie leest niét,” glimlachte Schmidt, de sik puntend als ’t vlechtje van ’n kostschoolmeisje: _n’t Staat niet in één krant — ’t staat’r in tién. Hoe snap ik nou juist ’t nieuws met m’n óüwe oogen? Bloem ’s voor ’n j aar gedetacheerd in Koude water.”

Terwijl de luitenants de kranten zochten, slurpte hij verkneuterend ’t bittertje. Zoo nam-ie ze dikwijls.

Maar bepaald de baas werd-ie, bleef-ie, als-ie loskwam, en ’n mop voorbereidde. De kring om ’m heen zag an z’n zachjes-knipperende oogen, an ’t plooien van den mond onder den witten snor, an ’t héele even stil loeren van z’n lichaam, dat-ie iemand te pakken zou nemen, dat er een in moest loopen. En als ’t lukte, lachschudde de kring, na-daverde ’t luidst de jonge lach van den ouden man. Ja, die lach, die lach van kolonel Schmidt was ’n farmeus geluid op de societeit. Over de andere lach-keffingen rolde zijn lach met kapriolen, buitelingen en echoën dat de glazen op de gladde mahoniehouten buffetplanken van lol-suggestie begonnen te kuieren en de karaften mêe-gurgellachten, als eenzame wandelaars die pret hebben en zoetjes kirren om de boomen geen aanstoot te geven. Als oud-kolonel Schmidt s lach ’t