Schetsen, deel 9

10    DUIKER.

’t licht kwam zoo bleek, zoo schrikkelijk bleek ...,

... En hij was ’t. ’t Was de jongen en ’n knappe jongen. Slaap nou maar zachies, zee vader, die ’m niet verder dorst an te kijken en toen wou-die z’n eigen hand terugtrekken, maar z’n leeren mouw zat vast an de dikke splinters van ’t glas. Toen vloekte ik, zee vader: ’t wier me alles geel en groen voor me oogen. De jongen stong me an te kijken, an te kijken, an te kijken, en bewoog door mijn rukken en trekken — z’n haren waaiden langs z’n gezicht — z’n snorretje glee op en neer. Nog is schudde ik dat de splinters knapten, dat ’k ’t in me arm voelde snijen. ’t Lukte niet — en hij — hij hield z’n groote oogen niet van me af, hij keek me an dat ’k werom most kijken en ’t uitbrulde in me helm. Dat was de dag van ’t oordeel, jongen, zei me vader — die eenzaamheid — die stilte — dat groene, groene water — die oogen die niet van me af waren — en ’t blikken kannetje dat klapperde asof tanden op mekaar gingen.... ’t Heit wel ’n minuut of drie geduurd eer vader los was — toen ze ’m ophaalden was-ie buiten westen — z’n arm was stuk asof 'r in gebeten was — maar van ’t roer heit-ie niks, nimmendal verrajen” ...

Hier zweeg de schipper en in benauwde stilte, dreven we de frissche weiden langs.

18 Juli ’03.